Artikel vier... Alleenstaandenadoptie

De laatste twee jaar verdiepte ik me in Nieuwe Media & Tijdschrift. Maar hoe laat ik zien dat ik nog steeds weet hoe een tijdschriftverhaal in elkaar steekt? Juist, door er een te schrijven. Het onderwerp had ik al langer op het oog; alleenstaandenadoptie. Het is een onderwerp waar je niet snel over leest (meestal 'gewone'adoptie of adoptie door homostellen). Maar toen Madonna ineens single werd en haar Mercy niet mocht meenemen uit Malawi, zag ik de nieuwsaanleiding die ik nodig had: een single moeder verwikkeld in een adoptieprocedure!

Het verhaal is niet voor een opdrachtgever geschreven. Het zou passen in een vrouwenblad, maar wel een vrouwenblad met lef. Viva Mama is te lief en mijn interviewkandidates zijn te jong, Libelle te algemeen, net als Vriendin. Flair is een optie waar dit artikel geplaatst zou kunnen worden.
De interviewkandidates heb ik gevonden via internet, de vrouwen (één in afwachting van een voorstel, één heeft een kindje toegezegd en één heeft het adoptiekind sinds tien maanden bij zich).
Ik heb ervoor gekozen om de beleving van de vrouwen en de procedure te beschrijven in het artikel. Om zo een diepte en breedte te krijgen in het artikel: je legt iets uit, maar je geeft ook het woord aan de vrouwen die hun mening/gevoel voorop stellen.

Dit artikel heb ik ingeleverd voor feedback, omdat ik vond dat ik die voor dit artikel nodig had. Een tijdschriftverhaal steekt toch weer anders in elkaar dan een webverhaal. Ik had het opgemaakt in InDesign en aangeleverd (zie N@tschool). Ik kreeg feedback van freelance journaliste Marlies Mielekamp. We bespraken telefonisch het artikel en Marlies zette daarna de feedback nog eens op mail. Ze vond de kop, invalshoek en interviewkandidaten goed gekozen. Er schorde een aantal kleine zaken op taalkundig gebied (gebruik van stopwoordjes, lange zinnen) en de intro moest ik ook aanpassen. Ik vermeld in de eerste versie waarom Madonna Mercy niet kan meenemen, maar ik kan haar beter meer als single moeder profileren.

Verder gaf Marlies dit nog als (hele goede) opmerking: 'Goede achtergrondinformatie. Maar… begin er liever niet mee, probeer de lezer het verhaal in te trekken met iets persoonlijks over single adoptie en strooi de feiten rond de quotes van de singles. Zo is het beter te verteren dan zoveel info in het begin. Denk ook aan de lezer(es): die is meer geïnteresseerd in de drijfveren en emoties van deze vrouwen dan de feitelijke informatie. Je kunt het hele verhaal over adoptievoorzieningen bijvoorbeeld ook in een kader laten vertellen door de vrouwen zelf. Hoe hebben ze het uiteindelijk voor elkaar gekregen? En eventueel tips voor alleenstaande vrouwen die ook een kind willen adopteren. Want een tijdschrift moet ook service bieden.' Ook heb ik nu veel kleine stukken, die kan ik groter maken en voorzien van tussenkoppen zodat de ordening goed is.
De tip van Marlies heeft me erg geholpen: het verhaal van de vrouwen is spannender dan het verhaal van hoe je zo'n procedure moet volgen. Ik kies ervoor om dat in mijn tweede versie te verwerken tussen de quotes door en nog kort in een kader. Ook voeg ik een 'service' toe: drie boeken die interessant zijn voor adoptiemoeders of geadopteerde kinderen.

Het eindresultaat heb ik wederom verwerkt in InDesign, omdat ik de charme van een tijdschrift ook deels vind zitten in de lay-out van het verhaal. Dat draagt bij aan je verhaal en aan het aantrekkelijke van het verhaal. Al met al ben ik heel tevreden over de feedback. De opmerking die Marlies telefonisch nog gaf wil ik jullie ook niet onthouden: "Als je kunt kiezen tussen een goede journalist of een goede schrijver, kies ik voor de journalist. Je kunt beter een eindredacteur laten herschrijven. De journalist heeft tenminste de vaardigeheden die nodig zijn voor een goed verhaal op te zetten: goede personen kiezen en goede selecties maken." En dat deed ik ook.