Importbruiden stonden midden juni ineens volop in het nieuws. Minister Eberhard van der Laan vindt dat er een stop moet komen op deze vorm van immigratie. De bruiden zorgen voor een grote druk op het integratiebeleid van Nederland. Verdonk, ex-minister van Integratie, verscherpte de regels tijdens haar regeerperiode, maar nu blijkt het aantal importpartners toch weer toegenomen. In Tilburg vond een discussie/debatavond plaats met Hulya Cigdem, importbruid uit Turkije. Daar moest ik over schrijven!Omdat het thema lekker actueel is, past het artikel eigenlijk overal. Het zou in de Nrc Next kunnen, Volkskrant, De Pers of in Brabants Dagblad, of door bijvoorbeeld GPD in de regionale kranten gepubliceerd. Ik wil met het artikel een beeld schetsen van de 'discussiegevoelens' die avond. Er waren vier sprekers, maar ik heb ervoor gekozen er maar twee verder te belichten: degene met de (eerlijk gezegd) interessanste verhalen.
Het artikel is uitgewerkt voor 'web'. Tussenkoppen geven de indeling en onderwerpen aan, de chunks zijn best lang, maar leesbaar en de inhoud is bij elkaar passend. Ik heb ervoor gekozen om te linken naar een review van het boek van Cigdem, en niet zoals ik bij het filmartikel had gedaan, hier nog een review bij te plaatsen. Het moet lezen alsof je erbij was die avond en ik wil dat de lezer meer komt te weten over importbruiden en de taboes waarmee ze te maken krijgen. Het is een soort van mix geworden tussen achtergrond/verslag en interview. Het leest als een interview, het biedt achtergrond maar van oorsprong is het een verslag. Is dat niet verwarrend? Nee, ik denk dat de lezer zo goed in het verhaal is getrokken. Bovendien zou je voor de verschillende media het verhaal wel zo kunnen uitwerken dat het meer past bij het medium (bijv. interview voor regionale krant, meer achtergrond voor landelijke kranten).
Omdat ik iemand wilde vragen voor inhoudelijke feedback over dit onderwerp (dus niet de vorm bespreken, maar simpelweg de inhoud van het artikel) vroeg ik Thomas Lundberg, de hoofdredacteur van NL Next/Maroc.NL. Dit is toch een van mijn vaste freelance plekken en Thomas is bekend met mijn schrijfstijl en onderwerpkeuzes.
Simone Driessen beschrijft op een effectieve manier de machteloosheid van vrouwen en jonge meisjes die in deze situatie terechtkomen, de eeuwige strijd om alleen maar als gelijke behandeld te worden. Door de echtgenoot én door de vrouwen in de familie van de echtgenoot.
Ze valt met de deur in huis en beantwoordt meteen de vraag die velen hebben: Ís het daadwerkelijk ook zo slecht als importbruid, of is dat weer een vooroordeel over de stereotype "zwakke Islamitische vrouw"?
'Je hebt ons toch niet zwart gemaakt he?' Vroeg ze aan me. Hoe vind je het dan als importbruid, vroeg ik haar. 'Vreselijk'. Nou, zo heb ik het ook beschreven”.
Dit zet meteen de toon van het artikel. In het stuk "Mannen mogen vreemdgaan" heeft ze één van de betere omschrijvingen die ik heb gelezen over de dubbele moraal van sexualiteit in sommige islamitische gemeenschappen. De absurditeit ervan en de zwarte humor die eigenlijk de enige zinnige reactie kan zijn behalve woede komen duidelijk naar voren.
Een ander voorbeeld van dubbel moraal die Simone aankaart is dat mannen een bruid willen uit het land van herkomst omdat ze daar beter opgevoed worden, over hun eigen opvoeding maken ze zich niet druk. Een vrouw uit Marokko of Turkije is automatisch aan haar man overgelaten vanwege haar taal en cultuurachterstand, de relatie zal zelden evenwichtig zijn of worden. Simone citeert Hulya Cigdem, zelf een importbruid, die zegt dat ze tegen het zoeken van een partner is uit herkomstlanden. Cigdem komt niet met een magische oplossing om het aantal importbruiden verder naar beneden te krijgen, maar noemt een hoogst realistische en nuchtere aanpak: het aanpassen van de regels.
Ze valt met de deur in huis en beantwoordt meteen de vraag die velen hebben: Ís het daadwerkelijk ook zo slecht als importbruid, of is dat weer een vooroordeel over de stereotype "zwakke Islamitische vrouw"?
'Je hebt ons toch niet zwart gemaakt he?' Vroeg ze aan me. Hoe vind je het dan als importbruid, vroeg ik haar. 'Vreselijk'. Nou, zo heb ik het ook beschreven”.
Dit zet meteen de toon van het artikel. In het stuk "Mannen mogen vreemdgaan" heeft ze één van de betere omschrijvingen die ik heb gelezen over de dubbele moraal van sexualiteit in sommige islamitische gemeenschappen. De absurditeit ervan en de zwarte humor die eigenlijk de enige zinnige reactie kan zijn behalve woede komen duidelijk naar voren.
Een ander voorbeeld van dubbel moraal die Simone aankaart is dat mannen een bruid willen uit het land van herkomst omdat ze daar beter opgevoed worden, over hun eigen opvoeding maken ze zich niet druk. Een vrouw uit Marokko of Turkije is automatisch aan haar man overgelaten vanwege haar taal en cultuurachterstand, de relatie zal zelden evenwichtig zijn of worden. Simone citeert Hulya Cigdem, zelf een importbruid, die zegt dat ze tegen het zoeken van een partner is uit herkomstlanden. Cigdem komt niet met een magische oplossing om het aantal importbruiden verder naar beneden te krijgen, maar noemt een hoogst realistische en nuchtere aanpak: het aanpassen van de regels.
Nou, hele inhoudelijke feedback van Thomas. Hij haalt aan wat hij in het stuk ziet en hoe hij het opvat, en laat dat nou op de juiste manier zijn zoals ik het artikel heb willen over laten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten