Het artikel is geschreven voor het jubileumboek van Pop-Ei, het Eindhovens muziekplatform/collectief/zaaltje. In opdracht dus van iemand volledig buiten de schoolmuren en nog wel voor een boek (competentie 10!). Nu werk ik vaker voor opdrachtgevers, maar dat zijn dan kranten, tijdschriften of e-zines, ik heb nog niet meegewerkt aan een boek. De invalshoek en het onderwerp lagen dus al vast: een link met Pop-Ei en het verhaal van de muzikant centraal stellen. De uitwerking is zelf gekozen, ik koos voor de mengvorm.
Macro is een rapper in de stad van de Rock 'n Roll, reden genoeg om hem de vreemde eend in de bijt te noemen in dit boek en in de Eindhovense muziekscene. Dat kwam ook naar voren in de feedback van de docent. Ik leverde het interview in en kreeg het terug met 9 opmerkingen, geen slechte score. Waar zaten de 'missers'? Het waren vooral taalkundige zaken: zinnen die niet 'doorlopen' en hier en daar kon de woordkeuze beter of passender volgens de docent. Zo gezegd, zo gedaan. Ik speelde in het interview heel erg met het idee om niet te vaak 'vertelt hij, zegt hij etc.' te noemen, dus zocht ik naar alternatieven. Ik goochelde wat met alternatieven en presteerde het zelfs om 'biecht hij op' te schrijven in mijn interview. Niet dat het zo dramatisch was, maar de rapper hoefde nie
t te biechten tijdens mijn interview, dus kwam die toevoeging niet tot zijn recht. Dan vind ik het begrijpelijk dat me dat aangerekend word:)De intro van het stuk had ik heel algemeen gemaakt; ik begon met de nederhop centraal te stellen en zo naar de opkomst van Macro in Eindhoven toe te werken. Dat kon beter andersom volgens de docent. Ik moest juist de 'vreemde eend in de bijt' direct introduceren, dat trekt de lezer meteen het verhaal in. En dat klopt, in de versie die nu in N@tschool staat, is deze feedback toegepast.
Het artikel is in tijdschriftvorm uitgewerkt, het is niet als webverhaal bedoeld. Waarom wil ik dan toch dit laten zien voor het afstuderen? Omdat de verwerking die ik na de feedback heb toegepast goed is, het interview leest lekker: de ordening en de selectie van onderwerpen is goed verlopen. Bovendien is dit verhaal echt voor een 'opdrachtgever van buiten' gemaakt, die ook wekelijks met ons kwam kletsen over de voortgang en de inhoud en de aanpak etc... De keuze dat ik Macro ging interviewen kwam ook van de opdrachtgever.
Wat is er nog meer bijzonder? Muziekinterviews zijn moeilijker dan iedereen denkt. Als je een artiest moet interviewen, moet je hem zijn verhaal kunnen laten doen, maar origineel zijn met je vraagstelling. Nu merk je dat bij dit verhaal nog niet zo en is Macro niet de meest 'doodgeinterviewde' artiest, maar steeds dezelfde vragen gaan vervelen. Je moet heel veel tijd nemen voor het gesprek (het gesprek dat mij dit interview opleverde duurde zeker twee uur, en daarna nog eens een uur - en dan had ik van te voren nog wel een half uur 'gewoon' gekletst en voorkennis uit eerdere interviews-) en op de juiste momenten breken en vragen stellen. Goede popjournalistiek is pittig, zoals ik ook al beschreef in de post over het project Popjournalistiek. De goede verhalen zitten vaak in de details en de grappige/ontroerende quotes, vooral bij muzikanten kun je daarmee een andere kant inslaan bij een interview. Popjournalistiek is een vak apart in de journalistiek, dat je vooral niet moet onderschatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten